Kalaman Soyayya Masu Ratsa Jiki Da Jijiyoyi

Kalaman Soyayya Masu Ratsa Jiki Da Jijiyoyi

Ke ce fara’ar da nake gani duk lokacin da rana ta fito, ke ce dalilin da zuciyata ke jin kwanciyar hankali duk lokacin da dare ya sauka. Duk inda nake, tunaninki yana biye da ni kamar iska mai daɗin ƙamshi.

Ina son yadda kike magana da natsuwa, yadda kike kallona kamar kai ne abin da ya fi muhimmanci a duniya. Idonki yana da wani abu da ke sa lokaci ya tsaya, zuciyata ta daina bugawa na ɗan lokaci.

Kullum nakan yi addu’a Allah ya bani damar kasancewa kusa da ke, ba saboda ina son mallaka ba, amma saboda na san kasancewarki a kusa tana kawo mini kwanciyar hankali fiye da komai.

Kin zama kamar waka a cikin zuciyata; koda ban yi magana ba, sonki yana reruwa a ciki cikin sanyi da natsuwa. Kowane bugun zuciyata yana furta sunanki cikin sirri.

Idan akwai hanyar auna soyayya, to naki ba zai shiga ma’aunin duniya ba. Sonki yana da girma fiye da kalma, zurfi fiye da mafarki, kuma tsarki fiye da ruwa mai tsarki.

A duk lokacin da na tuna da ke, murmushi yana bayyana a fuskata ba tare da sanina ba. Wani lokacin sai na yi shiru, amma zuciyata ta cika da sauti ɗaya, Ke ce komai.

Ina son yadda kike fahimta kafin na yi magana, yadda kike jin damuwata koda ban faɗa ba, yadda kike natsar da zuciyata da kalmomin da ke cike da laushi.

Sonki ya zama kamar numfashi, ba zan iya rayuwa ba tare da shi ba, amma ina jin shi ba tare da gajiya ba. Kowane numfashi da nake sha yana ɗauke da tunaninki.

Idan ina tare da ke, lokaci yana tafiya cikin sauri amma zuciyata tana jin kamar ta tsaya a wuri guda. Ina son wannan natsuwa da ke kawowa, wannan haske da kike zubawa cikin raina.

Ke ce mafarkina da ya tabbata, addu’ata da ta sami amsa, farin ciki da ya wuce fassara. Idan zan sake zabi rayuwa sau dubu, zan roƙi Allah ya sake bani ke sau dubu.

Zuciyata ta gamsu da soyayyarki, ta gaji da neman wani abu daban, domin ta sami cikawa a wurinki. Ba ni da buri sai na ga murmushinki kullum, saboda a cikin shi na sami nutsuwa.

Idan na duba sararin sama da dare, taurari suna haskawa amma ba su kai haskenki ba. Domin haskenki yana da wani launi da hanya, wanda yake haskaka zuciyata tun daga cikin duhu.

Ke ce taushi a lokacin da duniya ta zama sanyi, ke ce kwanciyar hankali a lokacin da rayuwa ta yi ƙarfi. Idan akwai kalmar da zata bayyana ke, to zata kasance “Zuciya”, domin ke ce nata gaba ɗaya.

Sonki yana gudana a cikin jikina kamar jini, ba a ganinsa amma ana jin tasirinsa. Duk inda jini na ya kai, akwai tunaninki.

Wani lokacin nakan yi tambaya: me yasa zuciyata ta tsaya a gare ki? Amma duk lokacin da kika yi dariya, sai in samu amsa, saboda dariyarki ta isa ta sa duniya ta tsaya.

Idan zan iya faɗi yadda nake ji a duk lokacin da na ga sunanki, da ba zan buƙaci kalma ba. Zuciyata tana yin magana da kanta, tana faɗin “ga farin cikinki nan.”

Kowane lokaci da na tuna da ke, sai numfashina ya sauya. Zuciyata tana buga da sautin da yake cewa “Ke ce dalilina.”

Ke ce farkon da nake so in gani da safe, da ƙarshen da nake so in ji kafin barci. Idan na samu waɗannan biyu daga gare ki, rayuwa ta cika.

Wani lokacin nakan rufe ido, in ga fuskarki cikin haske. Sai zuciyata ta ce, “kar ka farka, saboda wannan shine asalin farin ciki.”

Ina jin soyayyarki a cikin kowane abu, cikin iska, cikin ruwan sama, cikin sautunan zuciyata. Duk inda nake, akwai tunaninki.

Idan kika ce min kalma ɗaya, zan iya yin dariya har abada. Idan kika yi shiru, zan ji muryarki har cikin mafarki.

Sonki yana kama da waƙa mara ƙarewa, babu ɓangare mara daɗi, babu ƙarshen da nake son ya zo.

Idonki suna da wani abu da kalma ba za ta iya bayyana ba, suna da nutsuwa da sirri, suna da ikon hana ni tunanin komai sai ke.

A duk lokacin da kika yi murmushi, zuciyata tana ji kamar rana ta fito a cikin hazo. Babu abin da ke haskaka zuciyata kamar murmushinki.

Na ƙaunace ki da dukkan abin da nake da shi, da ruhi, da numfashi, da tunani. Ba don na zaɓi ba, sai don soyayyarki ta zaɓe ni.

Sonki bai zo da ƙarfi ba, ya zo cikin sanyi kamar iska mai ɗauke da ƙamshi, sai kawai na wayi gari nayi cikinsa gaba ɗaya.

Idan soyayya ta zama kalma, to zan rubuta ke da zoben zinariya a kan zuciyata, in saka ta a shafukan tunanina na yau da kullum.

Wani lokacin nakan rasa kalmomi, saboda sonki ya fi ƙarfin magana. Yana da daɗi, yana da nutsuwa, yana da zurfi fiye da komai da na sani.

Idan akwai abin da nake fatan duniya ta sani, to shine: babu wanda nake so kamar ke. Kuma babu abin da zan canza a cikin hakan.

Koda duniya ta yi duhu, da idonki zan iya ganin hanya. Koda nesa ya shiga tsakaninmu, da soyayyarki zan ji kamar kina kusa.

Ina so in zama abin da zai sa ki dariya lokacin da kike cikin damuwa, da natsuwar da kike samu lokacin da duniya ta gaji da ki.

Ke ce abokiyar addu’ata, abokiyar mafarkina, da abokiyar natsuwata. Zuciyata bata buƙatar wani abu idan tana da ke.

Sonki ya zama kamar ruwa bana iya riƙe shi da hannu, amma bana iya rayuwa ba tare da shi ba.

Kullum nakan yi tunanin cewa Allah ya haɗa ruhina da taki tun kafin mu sadu, domin wannan haɗin ya fi na duniya.

Ba ni da shakka, ba ni da tsoro, domin a cikin soyayyarki nake samun kwanciyar hankali da cikakkiyar farin ciki.

Ke ce abin da zuciyata ke nema koda bata san me take nema ba. A lokacin da kika zo, komai ya zama da ma’ana.

Lokacin da kike kusa, zuciyata tana buga da wani salo na daban, kamar tana busa waƙar da ta ƙunshi sunanki.

Ba na son ki kawai saboda yadda kike ba, amma saboda yadda nake zama “ni mafi kyau” duk lokacin da nake tare da ke.

Kowane lokaci da na ji muryarki, sai zuciyata ta yi shiru don ta saurara da kyau, saboda muryarki tana da iko na nutsar da duk wata damuwa.

Ina son yadda kike yin dariya cikin sauƙi, yadda kike kallon duniya da haske. Wannan hasken yana shiga cikin raina yana ta da soyayya mai daɗi.

Idonki suna da wani abu da ba zan iya fassara ba, suna kallon kai tsaye zuwa cikin ruhina. Suna iya ganin duk sirrina, amma ba su tsorata da ni ba.

Lokacin da nake tare da ke, duniya tana zama mai sauƙi. Duk wata matsala tana zama kamar ƙura a cikin iska mai daɗin ƙamshin soyayya.

Kowane lokaci da nake magana da ke, sai nake jin kamar lokaci ya tsaya. Ina so wannan lokacin ya tsaya har abada, saboda cikin sa nake samun nutsuwa da gaske.

Sonki ya sa na gane cewa farin ciki baya zuwa daga abu, yana zuwa daga mutum, kuma wannan mutum ɗin ke ce.

Kin zama kamar waƙa da nake saurare kullum a zuciyata, babu ƙarshen sauti, babu gajiya, sai nishaɗi.

Idan zan zana soyayyata gare ki, ba zan buƙaci tawada ba, zan rubuta ta da bugun zuciyata a kan iska.

A duk lokacin da duniya ta zama da sanyi, tunaninki yana bani zafi mai daɗi. Soyayyarki tana zuga ni da karfin da nake buƙata don cigaba.

Wani lokaci nakan yi shiru kawai in yi tunanin yadda rayuwa zata kasance idan baki zo ba, sai na ji tsoro. Domin ke ce dalilin farin cikina.

Na taɓa jin cewa soyayya tana da iyaka, har sai da kika koya min cewa ta gaskiya bata da ƙarshe.

Ba na so in mallake ki, sai dai in kasance tare da ke a hanyar da zuciyarki zata samu natsuwa.

Kin zama wani ɓangare na addu’ata, bana roƙon Allah ya bani ke, sai dai ya bani damar kasancewa wanda yake sa ki dariya.

Idan so zai iya yin sauti, da kowane bugun zuciyata zai kasance yana faɗin sunanki.

Ina son ki da irin son da baya da sauti, amma yake da ƙarfi, wanda yake ratsa tunani, ruhi, da jiki.

Duk lokacin da na rufe ido, fuskarki tana bayyana cikin haske. Sai in fahimci cewa babu nesa da zai iya raba zuciya da gaskiya.

A duk cikin kalmomin da nake iya faɗa, babu wacce zata iya bayyana yadda zuciyata ke ji gare ki. Amma idan kika kalli idona, za ki fahimci komai.

Ke ce farin cikin da zuciyata ke ji koda duniya ta yi shiru.
A lokacin da na gaji da komai, murmushinki na dawo min da ƙarfin rayuwa.
Idan har akwai mafarki da nake son ya tabbata, to shine rayuwa tare da ke.

Zuciyata ta daina bin ƙa’idoji tun ranar da ta sadu da taki,
tunda sonki ya zama hanyar da jinin jikina ke bi.
Ina jin kowane bugun zuciya kamar kira ne daga gare ki,
kamar tana faɗa min “Ka tuna da ita, kar ka manta da ita.”

Ke ce kaddarar da nake alfahari da ita,
a duk inda kika sa ƙafarki, zuciyata tana nan kafin ki.
Ina kallon duniya amma ina ganin ke a cikinta.
Kowane lokaci da na rufe ido, na ga murmushinki yana yawo cikin duhu.

Idan zan iya, zan rubuta sunanki a cikin iska,
domin koda iska ta busa, duniya ta san akwai wadda nake so fiye da rai na.
Soyayyarki ta canza ni, ta koya min yadda ake ji da gaske,
ta sa ni jin cewa, idan ban same ki ba, rayuwa bata da ma’ana.

Akwai wasu mutane da Allah ke aiko mana ba don su wuce ba, sai don su gyara duk abin da ya karye a cikinmu. Ke ce haka gare ni. Tun ranar da kika shigo rayuwata, komai ya daina zama kamar da. Haskenki ya shiga idona, amma abin mamaki, ya fi haskaka zuciyata.

A duk lokacin da nake jin murya ta duniya ta yi tsit, sai murya ta tunaninki take yi min magana. Wani lokacin ban san abin da nake ji ba, sai kawai na san cewa ina son ki fiye da yadda kalmomi za su iya bayyana.

Na jima ina jiran soyayya kamar wannan, soyayyar da bata bukatar dalili, wadda take tafiya kai tsaye daga zuciya zuwa zuciya. Lokacin da na gan ki, na fahimci cewa babu komai a duniya da ya fi “nutsuwa da samun wanda yake ji da kai da gaske.”

Zuciyata tana jin ke koda nesa da ni. Idan na yi barci, kin zamo mafarki. Idan na farka, kin zama tunani. Kin mamaye kowane sashi na tunanina, kamar ruwa da yake cike da ƙoƙon zuciya.

Ke ce addu’ar da na yi shekaru ina roƙa ba tare da na san yadda zata bayyana ba. Ke ce amsar da zuciyata ta dade tana nema, har sai da kika bayyana cikin shiru amma kika cika sarari.

Ina son ki ba saboda kyan fuska ko kyan hali kawai, amma saboda yadda kike sa ni jin cewa ni ma ina da daraja. A duk lokacin da kika yi min kallon da yake cike da natsuwa, sai nake jin kamar duniya ta tsaya, kamar lokaci ya tsaya domin mu biyu kawai.

Na yi alkawari, ba zan taɓa barin soyayyarmu ta zama kamar sauran ba. Zan kiyaye ki kamar sirrin da zuciyata ta fi tsoro rasa. Domin ke ce farin cikin da Allah ya rubuta min a takardar ƙaddara.

Kuma idan wata rana duniya ta manta da komai, zan rubuta sunanki a cikin zuciyata da baƙin zinariya. Domin ko bayan numfashi, soyayyarki zata ci gaba da gudana a cikin jijiyoyina.

Lokacin yana tafiya, amma soyayyata gare ki tana ƙaruwa maimakon ragowa. Na fahimci cewa ba kowanne lokaci bane yake goge mutum daga zuciya, wasu lokutan ma lokaci yana ƙarfafa abin da zuciya ta kasa manta.

Kowane sako daga gare ki yana da daɗin da kalmomi ba za su iya bayyana ba. Murmushinki ya zama maganin damuwata, kuma idan na ji muryarki, kamar duk wata damuwa ta narke ne a cikin jin daɗin ki.

Wani lokaci nakan zauna in yi shiru in yi tunani, me yasa sonki yake da irin wannan iko a kaina? Amma kowanne lokaci da nake ƙoƙarin tambayar kaina, zuciyata tana bani amsa: “Saboda ita ce kaddara.”

Na fahimci soyayya ba wai kawai tana bukatar kalma ba, tana bukatar natsuwa, hakuri, da yarda. Kuma ke kika koya min wannan. Ki ka koya min cewa son gaskiya baya buƙatar nuna ƙarfi, sai dai taushi.

Idan na dubi idonki, ina ganin nan ne na fi samun natsuwa. A cikinsu nake ganin makomar rayuwata. Idan na yi addu’a, bana roƙon duniya gaba ɗaya, ina roƙon Allah ya bar ni da ke cikin natsuwa da fahimta.

Kin zama kamar iska, bana ganinki, amma ina jin ki a ko’ina. Idan zuciyata ta buga, ina jin sunanki yana motsawa a cikin sauti. Idan jini na ya gudana, ina jin kamar yana ɗauke da hotonki yana yawo a cikina.

Soyayyarki ta zama kamar addu’a da nake maimaitawa ba tare da na gaji ba. Wani lokacin nakan yi dariya kai tsaye, saboda kawai na tuna da ke. Wani lokaci kuma hawaye na kan sauka ba saboda zafi ba, amma saboda nake jin irin sa’ar da nake da ita.

Na san cewa ba komai ne yake da tabbas a rayuwa ba, amma akwai abu guda da nake da tabbaci da shi, ina sonki har abada.

Ko da lokaci ya gushe, ko da duniya ta manta da sunayenmu, wannan soyayya ba zata gushe ba. Domin ta rubuce ne a cikin ruhinmu, ba a cikin takarda ba.

Lokaci ya wuce, yanayi ya canza, amma abin mamaki, duk da sauyin da duniya ke yi, soyayyarki ta tsaya kamar duhu a cikin dare mai hasken wata. Tana da nutsuwa, tana da zurfi, tana da sirrin da kalma ba za ta iya fassara ba.

Na fahimci yanzu cewa soyayya ba wai magana bace ko sako, soyayya ji ce, kuma wannan jin da nake gare ki ya zarce duk abin da na taɓa sani. Ba wai kawai ina sonki bane, ina jin ki. Ina jin ki a cikin numfashina, a cikin bugun zuciyata, a cikin shiru da ke cike da tunaninki.

Kowane lokaci da na dubi sama, sai na tuna da yadda kike kallona a lokacin da rana take faɗuwa, da yadda idonki yake cike da natsuwa kamar tafkin da babu hayaniya. Na gane cewa soyayyarmu ba ta bukatar kalma; kallonki ɗaya ya fi dubun furuci.

Ke ce abin da zuciyata ta zaɓa kafin ma ta fahimci ma’anar “so”.
Ke ce mafarki da ya zama gaskiya, addu’a da ta sami amsa cikin shiru.
Ina ganin Allah ya haɗa ruhina da naki kafin mu sadu a duniya.

Yanzu, ko da nesa ta shiga tsakaninmu, bana jin rabuwar gaske, saboda duk inda nake, ina jin ki. Soyayyarki ta zama kamar sauti a cikin zuciyata; koda na yi shiru, tana ci gaba da magana.

Idan wani ya tambaye ni menene soyayya, ba zan yi bayanin dogon lokaci ba. Zan ce:

“Soyayya ita ce lokacin da zuciyata ta sadu da tata, ta daina jin tsoro, ta sami gida.”

Kuma wannan gida shine ke.

Zan iya tafiya cikin duhu, amma idan kin kasance a ƙarshen hanyar, haskenki ya isa min.
Zan iya rasa kowa, amma ba zan taɓa iya rasa ke ba, saboda ke ba mutum ɗaya bace a gare ni, ke ce rayuwata gaba ɗaya.

A ƙarshe, na fahimci cewa soyayya ta gaskiya bata mutu ba, tana ci gaba da rayuwa a cikin tunani, a cikin addu’a, a cikin zuciya da ta san darajar abin da take ji.
Kuma ko bayan lokaci, bayan numfashi, bayan komai,

Zuciyata zata ci gaba da faɗa: “Ke ce kaddarata, har abada.”

Wata rana ta zo, wadda na fi tsoron ta, amma ta zo cikin nutsuwa kamar iska. Ranar da muka rabu, ba saboda soyayya ta ƙare ba, sai don duniya ta yanke hukuncin da zuciyoyinmu suka kasa sauya.

Na tsaya ina kallon ki kina tafiya, amma zuciyata tana bin ki a kowane mataki. Na so in kira sunanki, amma kalma ta makale a cikin makogwaro. Sai kawai hawaye ya sauka, ba na raɗaɗi, sai na son da zuciya ta kasa ɓoye.

Lokacin da kika ɓace daga kallo, duniya ta yi wani shiru da ban taɓa jin irinsa ba. Sai na gane cewa idan ka rasa wanda zuciyarka ta saba da shi, ko iska tana da nauyi.

Kwana da kwanaki suka shude, amma duk lokacin da na rufe ido, murmushinki yana dawowa. Duk lokacin da iska ta busa da daddare, sai na ji kamar tana ɗauke da muryarki.
Kuma sai zuciyata ta ce min: “So na gaskiya baya buƙatar zama kusa; yana rayuwa har a nesa.”

Na koyon yadda ake son mutum ba tare da mallakarsa ba, yadda ake yi masa addu’a maimakon kuka, yadda ake tuna shi da murmushi maimakon zafi.
Saboda kin bar ni da darasi: soyayya ta gaskiya bata ƙare da rabuwar jiki; tana ci gaba da rayuwa a cikin zuciya mai gaskiya.

Shekaru sun shude, duniya ta canza, amma har yanzu idan aka ambaci sunanki, zuciyata tana bugawa da natsuwa.
Ba saboda zafi, amma saboda farin cikin cewa na taɓa samun soyayya mai tsarki kamar taki.

A yanzu, idan na dubi sama da dare, ina jin kamar hasken wata yana ɗauke da murmushinki. Kuma a duk lokacin da zuciyata ta buga, ina jin sauti ɗaya mai taushi yana faɗa min:

“Har yanzu, tana cikin zuciyarka. Kuma hakan ya isa.”

WASIƘA DAGA ZUCIYA

Assalamu alaiki, masoyiyata, ko ina kike…

Shekaru sun ja, kwanaki sun wuce kamar iska mai ɗauke da ƙamshin da ba a manta da shi ba. Duk da haka, zuciyata bata taɓa mantawa da ki ba.
Lokaci ya koya min abubuwa da dama, amma bai taɓa koya min yadda ake manta da ke ba.

Ina rubuta wannan wasiƙa ba saboda ina son ki dawo, amma saboda ina so ki sani, har yanzu ina addu’a da ke cikin zuciyata.
Ina fatan kina lafiya, kuma rayuwarki tana tafiya yadda kike fata. Idan kina murmushi a yanzu, to ki sani, wannan murmushi har yanzu shi ne abin da zuciyata ke mafarki da shi.

A wasu lokuta, idan na zauna a cikin shiru, ina jin kamar ki na kusa, kamar muryarki tana ƙara min natsuwa, kamar yadda take a da.
A lokacin ne nake gane cewa soyayya ta gaskiya bata ƙare da “sai an rabu.” A’a, tana ci gaba da rayuwa cikin tunani, addu’a, da labarin da zuciya bata taɓa mantawa da shi.

Kin koyar da ni yadda ake son mutum da gaskiya, yadda ake barin wanda ake so cikin natsuwa, ba tare da ƙiyayya ba.
Kin koya min cewa akwai irin soyayya da bata buƙatar ƙarewa cikin “tare,” saboda akwai “tare” da ke cikin zuciya kawai.

Yanzu, duk lokacin da na ga rana tana faɗuwa, sai na tuna da yadda kike kallonta, kina cewa: “Kalli yadda duniya take kyau idan zuciya tana da kwanciyar hankali.”
Na gane cewa, koda baki tare da ni, wannan kalmar taki ta zama haske a rayuwata.

Idan wannan wasiƙa zata taɓa ki, ko da a cikin mafarki, ina so ki san abu ɗaya:

Har yanzu ina sonki, ba da son da ke neman mallaka ba, amma da son da yake addu’a da natsuwa.

Kina da matsayi a cikin zuciyata da lokaci, nisa, ko sabuwar rayuwa ba za su iya goge ba.
Soyayyarki ta zama sashen numfashina, da koda na bar duniya, zan tafi da tunaninki a cikin shiru mai daɗi.

Ki kula da kanki, ki ci gaba da murmushi.
Domin kowane murmushi daga gare ki, har yanzu yana sa zuciyata ta dinga bugawa da farin ciki.